Ha, vakantie
Hij ging ervoor, maakte plannen.
Na een paar dagen op Zandvoort als logé in het penthouse, wist hij zeker wat hij wilde.
"Volgend jaar, 2014, huren we dit samen", riep hij.
Zijn oom, tante, ik, zijn moeder en hijzelf.
Gelijkwaardig, kosten wilde hij delen, alles eerlijk door vier.
Hij ging direct aan de slag.
Sparen, lijstjes maken, bedenken wat mee zou moeten, aankopen doen.
Hij maakte het regelmatig onderwerp van gesprek.
Hij vond het heel spannend, telde de maanden,
nog een heel jaar,
nog elf maanden, nog ........
Wij deden met hem mee.
Blij als we waren dat er iets leuks in 't verschiet lag.
Iets waar hij naar uitkeek.
Meedeinen, mee veranderen.
Hij raakte in een diepe psychose, zoals wij al jaren niet meer hebben meegemaakt.
Hij kon het thuis niet meer aan.
Het werd 'n opname bij mij thuis.
Meedeinen, mee veranderen.
Hij had het zwaar, vocht om niet te verzuipen,
bleef wonderlijk genoeg uitkijken naar Zandvoort.
Hij klampte zich daaraan vast als aan een reddingsboei, een strohalm. Wij ook.
Meedeinen, mee veranderen.
Ze kregen hem niet stabiel, praten, overleggen.
Zandvoort kwam dichterbij.
De psychose duurde voort, angsten, wanen.
Zandvoort stond voor de dèur.
Uiteindelijk werd, samen met de hulpverlening, besloten het avontuur aan te gaan.
Lijstjes maken, inpakken, hoop, verwachtingen.
"Het gaat daar vast beter met me",
Blij, vol hoop ging hij op weg.
Onderweg werd het te spannend en kwamen de angsten hun hoofdrol opeisen.
Aangekomen, contact met Mentrum, wikken, wegen, overleggen.
Hìj wilde doorzetten.
"Ik kan net zo goed hier blijven, naar huis neem ik m'n ziekte toch ook mee.
Hier kan ik nog genieten van het uitzicht."
Meedeinen, mee veranderen.
Achterdocht werd sterker.
Hij kwam het nog wel vragen: "Hebben jullie het over mij? Willen jullie mij iets aandoen? Ton, hoor ik jou nou zeggen ....... ?"
Nee, lieverd, je bent een geweldige vent. Ik hou van je.
Tranen bij ons alle vier.
Hij, opgelucht naar zijn kamer.
Maar, zijn opluchting duurde steeds korter, de wanhoop groter.
Suïcidaal
Het spijt me, ik kan niet meer, ik móet spríngen.
We zaten op negentien hoog.
Ramen dicht, slapen, praten, checken, overleggen.
Zo kwamen wij in dezelfde hel terecht.
Wat moet je doen? Wat is wijsheid?
Meedeinen, mee veranderen,
De wacht houden, geruststellen, een traan als stille getuige.
Hij heeft het gered, wij hebben het gered.
Vanaf maart jongstleden gaat het eindelijk beter met hem.
"Ik ben nog wel erg kwetsbaar, moet heel goed op mijn grenzen letten".
Hij kan weer ademhalen, wij kunnen weer ademhalen.
Meedeinen, mee veranderen.
En waar wil hij naar toe de komende zomer?
ZANDVOORT
Voordracht Greetje op Arkin familiedag
up
|