Hartzaken Burgers Naasten Leven


home

Home



Contact Links Sitemap Archief




Gedichten Zonen Uitspraken


Gedichten van moeder Karen

(Ga terug naar Gedichten)

Gevecht tegen slaap

Achter gesloten deuren

Uitzichtloos

Klein geluk

Er bij

Slapeloos

Een ervaring rijker

Alledaags

Andere Wereld

AlledaaGGZe

Gevangen

Mijn zwart is wit

Teken van taal

Laat mij huilen

Proza van Anja




Karen

Karen

up





Gevecht tegen de slaap

Gevecht tegen slaap
Mijn ogen zijn moe en ik knipper en gaap
mijn hersens zijn loom
en leven lijkt droom
gevecht tegen slaap

Mijn accu is leeg en mijn stroom
valt nu stil. Zelfs een gaap
is teveel en ik schraap
mijn keel zonder schroom

Toch komt geen woord van mijn lippen
Mijn gedachten ontglippen
mijn hoofd, 'k weet niet hoe

Ik strand op de klippen
Ik ben zo moe
en geef eindelijk toe.

© Karen Heerema (2 juli 2006)

up

Achter gesloten deuren

De psychiater zwijgt professioneel, schrijft onleesbaar,
zit onzichtbaar deskundig achter zijn bureau

De pijn herhaalt zich op papier herhaal herhaal herhaalrecept
Geroezemoes op de gang, men komt en gaat
Wat is het stil hierbinnen, buiten leeft men

© Karen Heerema

up

Uitzichtloos

Door het raam zie ik een venster
beslagen glas, damp boven gras
mijn binnen is hier binnen
ik woon tussen de ruiten
en buiten is het leeg

Karen Heerema (januari 2008)

up

Klein Geluk

Ik zit op de bank met mijn sloffen aan
Zacht klinkt muziek
keer op keer barok
De theemuts spint van geluk
als ik hem optil
en mijn mok bijvul
Het schemert en de regen tikt
harder dan de klok
Hier hoort een koekje bij

Karen Heerema (januari 2008)

up

Erbij

Ik zit erbij en lach en praat
Ik ben niet hier, niet van deze gezelligheid
en vraag me af hoe het er uitziet
als je mij van buitenaf bekijkt
Voldoet mijn masker aan de eisen
of kijken ze er dwars doorheen
En, zijn de anderen wel zo blij als ze lijken
of voel ik mij als enige zo verloren
zo nooit meer bij de gewone mensen horen

je hoort erbij als je doet alsof je erbij hoort

Karen Heerema (juni 2008)

up

Slapeloos

Ik sluip door mijn gedachten
Zacht door de nacht
Houden ze mij wakker

Herinner mijn gedachten
Dacht aan mijn herinneringen
Stoppen ik kan ze niet stoppen

Wie wanneer waarom
Vruchteloos vragen naar
Het verleden

Slaap komt niet
Vannacht
De nacht gaapt mij aan
Toch zo moe

Karen Heerema (juni 2008)

up

Een ervaring rijker

Vanwege een crisis
van mijn zoon is
dit gedicht niet
af

Crisis al vaker gebeurd
separeer of isoleer
in ieder geval alleen
scheurhemd, hart verscheurt

Niks nieuws,
al vaak gebeurd,
maar wennen doet het
niet

De dichtergeest
ontsnapt, vervliegt
Moederhart prevaleert boven
eigen leven, eigen plannen

Weer een ervaring rijker
Maar ook - een gemist gedicht

Karen Heerema (8 maart 2009)

up

Alledaags, alledaags

Dat is vooral eindeloos veel koffie drinken
En sigaretten roken
Voor je uit zitten staren
Doelloos
De toekomst inkijken

Karen Heerema (4 juli 2009)

Andere wereld

fluisterstemmen
mannenschreeuw
vrouwenkreun
- gespannen stilte
nachtschreeuwvrouwen
kreukelmannen
schroeivlekken snijplekken
kapotte banken afgeleefd
wit hard tl-fel
ogendicht
schimmenmens

parallel universum
onbekend bestaan
van veel te veel
verborgen in
gewoon in de stad

waarom niet geweten
net zo makkelijk jij of ik
maar zij

praat er maar niet
liever niet
over

Karen Heerema

up

AlledaaGGZe

Alledaagse dingen zijn helaas
niet zo gewoon in de GGZ
Je went er aan, dat wel, soms gaat dat wel,
maar het is niet gewoon

Als Piet weer naar de separeer moet,
dan is dat gewoon
Men noemt dat een patroon
En straks is hij weer rustig
en mag hij er weer uit
Een beetje wennen aan wat prikkels,
extra gesprekje, misschien een pammetje erbij
Hij knapt weer op, terug het leven in
Maar langzaam zie je hem
weer glijden naar de separeer

Als Anneke doordraait
en er een stoel door de ruit gaat
Ja dat is normaal
We weten dat allemaal
Je moet haar ook niet plagen
Dat is nu eenmaal zo
En als het dan ook nog warm is,
ja dan gaat dat even mis
Maar om nu te zeggen dat dat bijzonder is
Nee zo gaat dat nu eenmaal hier

En Willem zit te suffen met
een biertje in zijn hand,
leest zogenaamd de krant,
drinkt koffie, rookt een sigaret,
rookt nog een sigaret en schenkt wat koffie bij.
En na vier uur mag hij een bier
Als je voorbij loopt, roept hij hoi
en kijkt je even nog wat wazig na
Hij ziet er best tevreden uit,
maar toch

Dat is het leven van alledag in de GGZ
Alledaags is niet altijd gewoon

Karen Heerema (juli 2009)

up

Gevangen

vastdraaien in gedachten
krakend tot stilstand komen
in doolhof van gevoel
als ’t donker steeds donker

bank staat stevig
schuifel langs muur
lange murenmuur
stopt bij dichte deur
bezoek mag naar buiten
frisse lucht soms amper naar binnen
’t is voor zijn bestwil
maar voelt zo niet goed
niet zoals ’t zijn moet

koord om hart
rukt hart eruit
voel niet te veel
in deze hel

schuifelvoeten in kale kille gangen
hand glijdt over koude stangen
gevangen zonder tralies
gevangen in je hoofd

liedje van verlangen
tranen op je wangen
zonnestralen vangen

Karen Heerema (nov 2009)

up

Mijn zwart is wit

Zwart gat waarin zoon en hoop verdwijnen
Sterren dansen voor mijn ogen
Zorgen zuigen
Zwaartekracht

Sneeuw schokkend wit
Bril zakt langzaam
in eigen afdruk

Kreun grom kwijl stijf schok grijs
speekselvloed schuim bloed
smeltsneeuw rose
snurk kronk gronk
ruggelings armen stijf omhoog als
omgevallen vogelverschrikker
nesten vol zorgen niet verjaagd

Willekeurige woorden banen zich in
willekeurige volgorde naar buiten
of beleef jij iets bewusteloos wat ik niet weet

Bos blijft stil
zwijgzame bomen
lang lijf ligt bewegingsloos
geen voorbijganger
geen vogel
geen geritsel
stil zo stil

Zwart was de opdracht
hamert het in haar hoofd
als zwarte pianotoetsen tussen het wit
toch weer wit

Het valt niet mee
de sneeuw is overweldigend
als een lawine

Zwart
zwarte dood
doodgravers
pestvogels

Waar bent u
Bij de Boswachter in het Mastbos
zeg ik helder en duidelijk
Ik herhaal het drie keer als een mantra
Naar de boswachter in het Mastbos,
ergens in het bos
Niet in het Liesbos, maar in het Mastbos
rechts van de Boswachter ergens in het bos
kom snel kom snel kom snel

Zwart is mijn ziel
als ik hen vervloek
als de politie meldt
als de politie belt
dat ze in het Liesbos staan

Sirene verscheurt slechts 1 keer de stilte

Hij komt bij
Hij ziet wit
Nooit was sneeuw zo zwart


Karen Heerema

up

Teken van taal

Als woorden ontoereikend zijn
niet komen
niet naar buiten

Oude pijn barst
opnieuw vurig
door witte lijnen

Ik verberg mijn armen
voor jouw blik
zo neutraal dat
het dodelijk is

Ik toon mijn armen
lijkt uitdagend
dit is wie ik ben
dit is wat ik deed

Toen
Destijds
Nog zichtbaar

Krassen in mijn armen
altijd minder diep dan
daar in mij

Als jij vraagt
waarom en hoe
en zonder oordeel
ben ik zichtbaar

maar

kan jij mijn pijn
wel aan

kijk niet zo
onaangedaan

Karen Heerema

up

Laat mij huilen

Laat mij huilen
om mijn kind
Haar lot beroert
mijn hart, het leven
te hard en te lang
Mijn hart klopt
te bang. Ga, nee blijf,
blijf voor mij
Nee, ga, ik begrijp
je keuze
is klein
Blijf. Nee. Ga.
En dan

Karen Heerema (april 2012)

up

Proza van Anja als reactie op Karen

Goeiendag,

Daar heb ik ff flink kippevel
en blinkende ogen
van gekregen.

Hoe
krijg je zulke
zieltreffende gedichten
uit je mouw geschud???

Ik snap het
eigenlijk wel,
zoiets borrelt op uit intens verdriet,
verdriet wat was
én
nog gaat komen.

Want dat onze bordjes steeds vol geschept
blijven
worden
is
een zekerheid
waar je niet omheen kan.

En de "hulpverlening"
iets waar je
niets mee kan......

hoe moet dat als wij er niet meer zijn om te redderen???
Ik durf er niet aan te denken....
blij voor jou als morgen weer voorbij is;-

X Anja
aan Karen

up